Šeherzada

Kad se dan istopi u noć, i utihnu obaveze gladnih, potrebitih i napaćenih, tada i car svoje odijelo poželi da odloži. I ostane on, sam protiv svih i sam za sve, a čovjek je stvoren slabim. Želi svoje urlike u nešto mehko da ušuška i pokrije. Duša mu drhti ko ogoljelo deblo pod udarima iluzije što mu se rastopila na dlanu kao kocka šećera u vodi.

Iz noći u noć, jedna žena je uzela od svih oružja samo umjetnost da se za goli život bori. Iz noći u noć jedina nada opstanka joj je njena umjetnost. Umjetnost koja njegov strah i bol otpušta u plemenitost. Nije ona shrvana Lejla što čeka ludaka odlutalog u pustinji da nebeskoj prašini pjeva o nemogućoj ljubavi. Nije ona ni premlada Julija kojoj jedna loša informacija želju za životom poljulja. Nije ona trećerazredna glumica da bi si dopustila smrti da pojede život u jednoj naivnoj tragi-komediji od ljubavi.

Ona je živa umjetnost, živa riječ što život znači, i njen i njegov. Umjetnost koja noćnu moru anestezira prije nego je transformira u radost.

Tahanyk